مناجات

به رگهای درونی انسان پاره گوشتی آویخته که شگرف ترین اعضای درونی اوست .وآن قلب است که چیزهایی از حکمت و چیزهایی متفاوت با آن در او وجود دارد .پس اگر در دل امیدی پدید آید طمع آن را خوار گرداند واگر طمع برآن هجوم آورد حرص آن را تباه سازد واگر نامیدی بر ان چیره شود تاسف خوردن آن را از پای در آورد . اگر خشمناک شود کینه توزی آن فزونی یابد وآرام نگیرد اگر به خشنودی دست یابد خویشتن داری را از یاد برد واگر ترس آن را فرا گیرد  پرهیز کردن آن را مشغول سازد .

واگر به گشایشی برسد دچار غفلت زدگی شودواگر مالی به دست آورد بی نیازی آن را به سرکشی کشاند واگر مصیبت ناگواری به آن رسد بی صبری رسوایش کند واگر به تهدستی مبتلا گردد بلا ها اورا مشغول سازد واگرگرسنگی بی تابش کند  نا توانی آن را از پای در آورد  واگر زیادی سیر شود سیری آن را زیان رساند پس هر گونه  کند روی برای آن زیان بار  وهر گونه تند روی برای آن فساد آفرین است .